Nederland heeft zich in 1995 aangesloten bij deze dwingende afspraken die gaan over de mensenrechten van kinderen. Er is de afgelopen jaren veel aandacht gekomen voor de rechten van kinderen. De werkelijk betekenis van kinderrechten zie je vaak pas als je inzoomt op specifieke situaties waarin kinderen leven, opgroeien en naar school gaan. En wanneer je de verhalen over kinderen in school hoort, vraag je je af of kinderrechten wel gelden voor alle kinderen.

Nog een verhaal uit de regio Den Haag

Een jongetje uit Syrië komt op school. Hij is tijdens zijn vlucht uit Syrië een tijd in Turkije opgevangen geweest. Er zijn daar extreem nare dingen gebeurd, met hem, in het opvangkamp. Hij heeft daar letterlijk moeten vechten voor zijn bestaan. Hij heeft geleerd wat het recht van de sterkste inhoudt, hij heeft uitsluiting gevoeld en hij zal dat nooit meer vergeten. Deze jongen heeft een heel diep trauma.

Op school krijgt hij een speciaal programma, maar al heel snel raakt hij in groot conflict met zijn omgeving. Hij interpreteert het gedrag van anderen al snel als vijandig en is gericht op het nemen van wraak als hij het gevoel heeft dat hem onrecht wordt aangedaan. Tussen de incidenten door wordt ook een blije jongen gezien; een jongen die de wereld met verwondering tegemoet treedt, maar die helaas steeds vaker teleurgesteld raakt.

Zoektocht naar passende hulp

De jongen heeft hulp nodig, gespecialiseerde hulp, van iemand die zijn taal spreekt. Daar begint een moeilijke en frustrerende speurtocht voor de school. Van het COA tot de verzekeringsmaatschappij voor vluchtelingen. De school benadert 25 organisaties en moet vaststellen dat deze jongen buiten de kaders en protocollen van al deze organisaties valt.

Uiteindelijk duurt het een jaar voordat hulp wordt gevonden. De school heeft dan de hoop op ‘passende’ hulp al een tijdje laten varen en aanvaardt met tegenzin dat de jongen nog drie maanden moet wachten op zijn eerste gesprek. In Nederland? Ja, en helaas hoor je dit maar al te vaak.