Dag 1. De eerste verhalen komen binnen en stemmen niet vrolijk. Als wetenschapper die zich bezighoudt met onderzoek naar jeugd en opvoeding weet ik in abstracte zin wel dat er misstanden zijn in Nederland en dat kinderen niet altijd krijgen wat ze nodig hebben en waar ze recht op hebben. Maar abstracte narigheid is makkelijker te verwerken of zelfs te negeren dan concrete voorbeelden van levensechte kinderen met levensgrote problemen waarvoor onvoldoende oplossingen voorhanden zijn.

Een verhaal uit de regio Den Haag

Een moeder verhuist met haar twee kinderen naar een appartement ver van de school. Moeder heeft schulden, staat onder bewind en heeft geen geld voor buskaartjes, zodat de kinderen niet naar school kunnen. Er wordt gezocht naar een school in de buurt, maar geen enkele school wil haar kinderen aannemen. Ze zijn vol of vinden dat de kinderen een te groot ondersteuningsvraag hebben. Ze blijven dus op hun oude school, maar hoe komen ze daar als er geen geld is voor vervoer? De maatschappelijk werker verbonden aan de school vond een stichting die bereid was een fiets te subsidiëren. Klinkt goed.

Totdat de ex-partner van de moeder aan de sleutel van het appartement weet te komen en daar op een avond binnenkomt. De man is dronken en agressief. De politie komt eraan te pas. Moeder en kinderen voelen zich heel onveilig, want de man had blijkbaar een sleutel. Dit zou dus zomaar nog een keer kunnen gebeuren. Moeder vraagt de woningbouw om een nieuw slot. Dat mocht, maar dat moest zij wel zelf betalen. Dat geld had zij niet. Om zich toch enigszins veilig te voelen barricadeerden moeder en kinderen elke avond de voordeur met stoelen, kastje en een bank. Voor de kinderen een dagelijks ritueel voor het slapen gaan.

Een kwestie van wachten

De school hoort bij toeval over deze situatie en vindt het onacceptabel. Pogingen om oplossingen te vinden, lopen dood. De stichting die de fiets wilde bekostigen, stond toe het bedrag te gebruiken voor een nieuw slot. Wel een nieuw slot, maar geen fiets. Uiteindelijk heeft de school een inzameling gehouden en gezorgd voor een slot, zodat de fiets door de stichting kon worden aangeschaft. Eind goed al goed? Natuurlijk niet. De schulden zijn niet verdwenen, structurele hulp voor de kinderen ontbreekt en het is wachten op de volgende crisis. De school houdt de adem in.